Verslag Trekking Everest Base Camp
In oktober 2023 vlogen wij vanuit Thailand naar Kathmandu, om enkele dagen later aan de trekking naar Mount Everest Base Camp te beginnen. Wij schreven eerder een artikel over onze ervaringen over EBC: van slapen tot eten en de sfeer tijdens de wandeling. Hieronder lees je ons complete verslag van de trekking naar Everest Base Camp.
Dag 1: Vlucht Lukla, Hike naar Phakding
8,2km (2860m > 2610m)
De rit naar Ramechhap
“Be ready at 1 am” was de boodschap gisteravond. Sorry, hoe laat? Ja dus, om 1 uur ’s nachts zou de bus vertrekken. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, want we hebben het voor elkaar gekregen om toch nog zo’n vier uurtjes te slapen. Minder moe dan verwacht (maar nog steeds heel moe) staan we in de lobby, met twee backpacks en een grote waterdichte duffel bag (die laatste kregen we gisteravond vrij onverwacht, blijkbaar is er voor ons tweeën een gids én een drager). Reden voor het vroege vertrek is de recente verplaatsing van luchthaven van Kathmandu naar Ramechhap. Hoewel het vliegveld maar zo’n 100km verderop ligt, doen we er zo’n vier uur over. Waarom? Rij maar eens over de bouwplaats, na drie weken regen.
De vlucht van Ramachhap naar Lukla
Rond zes uur ’s ochtends komen we aan op het vliegveld van Ramechhap. De enige manier om de Everest Base Camp trek te bereiken is namelijk via het vliegveldje van Lukla. Deze vlucht is erg berucht en staat ook wel bekend als zo’n beetje de gevaarlijkste ter wereld. Waarom? Het vliegveld van Lukla ligt letterlijk ín de bergen en heeft een landingsbaan van zo’n 500(!) meter. Er kunnen alleen kleine propellervliegtuigjes landen en dan nog loopt de landingsbaan schuin omhoog omdat er anders niet voldoende afgeremd kan worden. Eenmaal de landing ingezet, is er geen enkele uitwijkmogelijkheid meer.
Dan zijn er nog de weersomstandigheden: indien bewolkt kan er sowieso niet gevlogen worden en dat kan ter plekke pas bekeken worden. En tel daar ook nog eens bij op dat Nepalese vliegmaatschappijen (in Europa) op de zwarte lijst staan vanwege de relatief vele ongelukken. Echter, de vlucht werd de mooiste die we gehad hebben! Het leek meer op een zweefvlucht, maar dan tussen de bergen van de Himalaya door! Het was een soepele vlucht en dito landing.
We staan dus veilig in Lukla, eindelijk kunnen we echt gaan starten aan Everest Base Camp, verreweg de meest bekende en bezochte hike in Nepal. Eerst krijgen we een typisch Nepalees ontbijt: linzensoep, naanbrood en een roerei. En dat op een mooie plek, met uitzicht op de landingsbaan waar het ene na het andere vliegtuigje aankomt – en vertrekt.
De hike naar Phakding
De ‘hike’ van vandaag is niet heel moeilijk, het is een breed pad en per saldo dalen we dus af. Prima om even te wennen. We passeren veel gezellige dorpjes die de sherpa-cultuur ademen. Kleurrijke vlaggetjes, de geluiden van de koeienbellen, de Nepalese dragers en gidsen en natuurlijk de uitzichten op de Himalaya. We zitten nu écht in de film Everest (reden dat we hier nu zijn is dat we deze film een jaar geleden zagen). We zijn zelf voor de komende twee weken ook vergezeld van zowel een gids (sherpa) als een drager (porter). Voor beiden diep respect: onze gids is al op Mount Everest geweest, en wat kunnen de dragers een gewicht sjouwen! We voelen ons een beetje bezwaard. Morgen proppen we iets meer kilo’s in onze eigen tas 😉
Dag 2: Phakding naar Namche Bazar
11,3km (2610m > 3440m)
We hebben vannacht best goed geslapen. Het is weliswaar nog maar kinderspel, toch zijn we zelfs op deze hoogte eigenlijk nog nooit een nacht gebleven. Om zes uur gaat de wekker alweer en na kort inpakken en een ontbijtje vertrekken we rond 7.30. Had het vannacht nog pijpestelen geregend, momenteel is het gewoon zonnig! De tocht gaat vandaag eerst een stuk vlak (niet écht vlak, maar Nepalees vlak, dus gewoon op en neer). We passeren onder meer de beroemde hangbruggen over de Dhudh Kosi rivier. Het is zo’n zes kilometer tot de lunchplaats, waar we rond half tien ’s morgens al aan de lunch zitten. De beste keus daarvoor is overigens de lokale Dal Bhat. Of zoals de locals zeggen: power food. Dit gerecht bestaat uit rijst, linzensoep, gebakken spinazie, naanbrood en groente/aardappelcurry. Alles in kleine beetjes, maar ze komen steeds vragen of je meer wilt!
Dat voedsel is trouwens hard nodig voor het tweede deel van vandaag, de klim van zo’n 500 hoogtemeters naar Namche Bazar. Hoewel deze klim vrij zwaar schijnt te zijn, valt het ons mee. Rond 12.00 uur arriveren we en zijn we alweer op 3440 meter! Het dorp is overigens het laatste met nog enigszins basale voorzieningen, zoals stroom en warm water. Alles wat hier is, is via dezelfde weg gekomen als wij, door de honderden dragers en yaks die de route dagelijks afleggen. Echt, wat deze mensen op hun rug dragen, dat houdt Jan Modaal nog geen tien meter vol! Ongelooflijk! Ohja, bijna vergeten te vermelden hoe mooi deze route is! Vandaag komen de eerste sneeuwtoppen (6000ers) in zicht!
Dag 3: Acclimatiseren Namche Bazar
10,4km (3440m > 3880m > 3440m)
Acclimatiseren
Langer verblijven op grote hoogte is niet zonder risico’s. Er is steeds minder zuurstof in de lucht, waar je lichaam aan moet wennen. Daarom is vandaag acclimatisatiedag: dat betekent niets meer dan op dezelfde hoogte blijven en aan het zuurstofgehalte wennen. Het staat overigens niet gelijk aan rustdag – er zal elke dag gelopen worden. Vandaag gaan we daarom naar het hoger gelegen dorp Khumjung. Hoger lopen, lager slapen bevordert namelijk het acclimatiseren.
Het hoogste punt wat we vandaag bereiken is het Everest View Hotel op 3880m. Ter vergelijking: dat is bijvoorbeeld hoger dan de Großglockner, de hoogste berg van Oostenrijk! En net iets hoger dan het hoogste punt waar we ooit geweest zijn. Dat was, tot vandaag dus, Aiguille du Midi in Frankrijk, een bergtop vanwaar de Mont Blanc te zien is (daar zijn we met de lift naartoe geweest). We zijn overigens binnen drie uurtjes alweer terug, en kijken dan nog even rond in het gezellige Namche Bazar.
Dag 4: Namche Bazar naar Pangboche
13,8km (3440m > 3910m)
Het is best wel druk op de route en meer dan eens file lopen. Normaal is dat niet echt leuk voor een wandeling, maar hier hangt een hele andere sfeer. Er is maar één pad en iedereen heeft hetzelfde doel: het bereiken van EBC. Er hangt dus een enorm positieve sfeer in de lucht, ondanks dat het soms toch echt wel afzien is.
We maken vaker een praatje met andere hikers, soms onderweg, maar vooral in de theehuizen. Zo hadden we gisteravond een praatje met twee Australiërs, een van hen zou na EBC nog een berg gaan beklimmen. En van twee anderen (bergbeklimmers) hebben we twee nieuwe spelletjes geleerd: “Monopoly deal” en “Pass the pigs” (die laatste was hilarisch). Een van hen was overigens zijn backpack kwijt, die een drager op een verkeerde plaats had afgegeven. En zo zijn er nog veel meer gesprekken, altijd beginnend met vragen: hoe gaat het? Hoe lang ben jij hier al? Welke kant ga je op? Is het zwaar? Last van hoogteziekte? Konden we deze sfeer eens over de wereld verspreiden, er zou nooit meer oorlog zijn.
Maargoed, dat was gisteren. Vandaag dus de volgende etappe naar Pangboche. Het weer is een stuk verbeterd en er schijnt flink wat zon. Dat maakt dat we voor het eerst bergtoppen kunnen zien en dus ook nu pas zien hoe hoog het hier is! We starten vol goede moed aan het eerste stuk wat redelijk vlak loopt. Maar dan komt de onvermijdelijke klim naar Tengboche: 550m stijgen naar bijna 3900m! Voor het eerst is deze tocht echt zwaar. Eenmaal boven wordt het harde werken wel beloond. We zien voor het eerst Mt Everest!
Dag 5: Pangboche naar Dingboche
8,2km (3910m > 4330m)
We hebben redelijk geslapen vannacht, maar Meike heeft ruzie met de darmen (of andersom?). Dit is een vrij gebruikelijk probleem op hoogte, maar heeft verder niets met AMS te maken. Dus we kunnen verder, het is ook maar een kort stuk vandaag en er zitten geen steile stukken in, alleen maar vals plat omhoog. Dan het positieve deel: het is werkelijk een super dag! Blauwe lucht, een lekker zonnetje bij een graad of vijf en zicht op álle toppen om ons heen! Tekst en zelfs foto’s zeggen eigenlijk nog niet genoeg. We nemen rustig de tijd voor de geweldige uitzichten en ontelbare foto’s. Alsnog komen we rond 10.30 al aan op het eindpunt van vandaag: Dingboche. Wederom een kleurrijk dorpje, compleet afgezonderd van de wereld.
Er is hier dus geen stroom of warm water meer. Alleen drinkwater wordt gekookt met behulp van convergerend zonlicht. We wassen onze kleren op de hand en hetzelfde geldt voor onze haren. Telefoons laden kost langzaamaan een vermogen (zo’n 3-4 euro per keer, een powerbank het dubbele) en datzelfde geldt voor een literfles water. Geen probleem, want onze waterfles met filter werkt perfect! We drinken al dagen gewoon het water uit de kraan (dat waarschijnlijk rechtstreeks van de berg komt). En niet te vergeten de zonnelader. Twee onmisbare items voor deze tocht! We trakteren onszelf in de middag op een goeie cappucino à drie euro per stuk, wat voor Aziatische begrippen een vermogen is. Want wat er ook gebeurt vanaf nu, dit hebben we toch maar mooi gehaald. Morgen is weer acclimatisatiedag.
Dag 6: Acclimatiseren Dingboche
2,8km (4330m > 4600m > 4330m)
Vandaag is het weer acclimatisatiedag, alvorens het laatste stuk naar het eindpunt. Dat wordt ook wel tijd, want het verblijf op hoogte begint toch iets merkbaar te worden. Hoewel we nog geen enkele AMS verschijnselen hebben gehad tot dusver, worden de nachten steeds korter. Zo’n 4-6 uur slaap is – als we verschillende gidsen moeten geloven – geen slechte nacht. Laten we het erop houden dat we dan ‘geen slechte nachten’ hebben. Meike heeft er minder last van, maar heeft intern wat ruzie met de darmen.
Al met al gaat het echt nog wel oké hoor, maar soms is het wel even doorzetten. De route van vandaag is overigens maar heel kort, vanuit het dorp lopen we de naastgelegen heuvel op. Toch bereiken we daarmee een respctabele 4600m. De rest van de dag spenderen we aan kleren wassen, thee drinken en uitrusten voor zover dat mogelijk is. Over het weer vandaag niks te klagen, het is wederom zonnig!
Dag 7: Dingboche naar Lobuche
8,7km (4330m > 4910m)
Ein-de-lijk: een keer goed geslapen! Gewoon de volle acht uur, ongekend (voor mij dan, Meike slaapt altijd)! Helemaal klaar dus voor de volgende etappe. En de weergoden zijn ons ook weer goedgezind, er is geen wolkje aan de lucht! We verlaten vandaag het gezellige dorpje Dingboche en lopen het eerste stuk langs voormalig gletscherterrein. Grotendeels vals plat omhoog dus tot aan de lunchplaats Thukla, waar we om 9.30 uur de zoveelste Dal Bhat (rijst, groentecurry, linzensoep) verwerken. Vooral Meike komt dit gerecht langzaam wel de keel uit. Maarja, het is wel heel voedzaam. En, niet geheel onbelangrijk, dit gerecht wordt als enige onbeperkt bijgevuld als je nog honger hebt – en dat heb je.
Direct na de lunch volgt een pittige klim. Weliswaar zijn het “maar” 200 hoogtemeters, op deze hoogte voel je elke meter. Stapvoets gaat het omhoog. Bovenaan bereiken we bijna op de meter nauwkeurig de magische grens van de Mont Blanc: 4808 meter! Vanaf nu lopen we dus hoger dan elke andere plek in de Alpen, toch best bijzonder voor ons laaglanders. Het laatste stuk gaat wederom vals plat omhoog, een relatief ontspannen eind voor vandaag. Het landschap verandert meer en meer in hooggebergte terrein en de hoogste toppen komen steeds dichterbij. Vooral het uitzicht op Mt Nuptse (waarachter Mt Everest voorlopig verscholen ligt) is vandaag erg mooi, we zijn in Lobuche bijna aan de voet van deze berg.
Dag 8: Summit Day! Lobuche naar Gorak Shep
15,8km (4910m > 5640m > 5160m > 5360m > 5160m)
Vandaag is het “summit day!”, zoals de bergbeklimmers zeggen. Mogen we het zo noemen? Eigenlijk niet echt, want de toppen hier zijn natuurlijk nog veel hoger. Maar toch, 5640m hoogte boven zeeniveau! Dat is toch best een nette prestatie! We vertrekken vandaag nog wat vroeger, om 7.15 laten we Lobuche alweer achter ons. Het eerste stuk naar Gorak Shep (waar we ook overnachten) lopen we in recordtempo.
Vandaag gaat het echt lekker. We zijn zelfs zo vroeg dat we besluiten nog vóór de lunch al naar de top te gaan: Kala Patthar (5640m). Hoewel sommige borden een andere hoogte aangeven, zou dit de officiële hoogte moeten zijn. Eigenlijk staat dit stuk pas voor morgen op de planning, maar we zitten er vandaag goed in en het is nog geen tien uur. En het weer is top, dat mag je hier nooit verspillen! Het is nog zo’n twee kilometer en vanaf het dorp dus nog een 500 hoogtemeters, dat fixen we wel even – denken we. Onze onderschatting was nog nooit zo groot: het zijn de zwaarste kilometers uit ons leven. Steil omhoog, adem happen (en ook te weinig gegeten). Bikkelen is het. Vooral de laatste 100m gaat het traag, een slak zou ons inhalen (nouja, mij dan, Meike gaat net iets sneller).
De Top Bereikt
Rond 10.45 staan we dan toch op het hoogste punt van de route, en misschien wel van ons leven! Het uitzicht is echt fenomenaal: Mount Everest, Nuptse, de Khumbu Icefall, Everest Base Camp, allemaal onder een strakblauwe hemel! En dat is nog maar één kant. Voor ons zien we de (eindeloze) gletschervlaktes waar we vandaan zijn gekomen en rechts is er zicht op de Chola Pass (een mogelijke uitbreiding van deze route) en vele andere toppen. We genieten (helemaal alleen) een half uur van het uitzicht en na een heleboel foto’s lopen we weer terug. De mensen die we in al die tijd de berg op zagen strompelen, zijn ondertussen nog steeds niet boven (we zijn dus niet de enigen, iedereen moet strijden).
Tijdens de lunch zakken we wel wat in, onze grenzen zijn min of meer bereikt. Maar we móeten door (van onszelf dan), want EBC staat voor vandaag ook nog op de planning. Vanaf morgen willen we namelijk alleen nog maar omlaag. Het is nog eens zo’n drie kilometer enkel, maar veel minder zwaar. Helaas wel gigantisch druk (veel mensen komen namelijk alleen per helikopter hierheen om een foto te maken). De tocht naar Kala Patthar was voor ons veel leuker, maarja, we moeten natuurlijk wel het officiële eindpunt gezien hebben!
Dag 9: Gorak Shep naar Pangboche
18,7km (5160m > 3910m)
Leven boven de 5000m, het is niet echt een pretje. Van werkelijk alles raak je buiten adem. En de overnachtingen op deze hoogte zijn ook niet je van het. Van het laatste beetje “luxe” (een lamp en stromend water) hebben we afgelopen twee nachten ook nog eens moeten afzien. Wat dat betreft hebben we het wel een beetje gehad, zeker nu het eindpunt bereikt is. We besluiten daarom vandaag zo ver mogelijk af te dalen. En hoewel het een vrij lange tocht is, is het niet extreem zwaar.
We gaan bijna alleen maar bergaf en ademen wordt met de minuut makkelijker. Waar we volgens schema in Pheriche zouden overnachten, wordt het eindpunt vandaag Pangboche. We lopen daardoor nu één dag voor op schema. En dat is misschien maar goed ook, want op het vliegveld van Lukla schijnt het een drama te zijn. Waar wij steeds perfect weer hadden, is het daar beneden schijnbaar zo slecht geweest dat er al 5(!) dagen geen enkele vlucht is geweest (ze vliegen niet bij slecht zicht, wat je direct begrijpt tijdens het zien van de landingsbaan). En dan zit je er dus vast. Morgen eerst maar eens verder afdalen richting Namche Bazar.
Dag 10: Pangboche naar Namche Bazar
14,1km (3910m > 3440m)
We zijn gisteren al enorm ver naar beneden gelopen, van gletscherterrein naar de bomengrens. Het voelde alsof we alweer terug in het dal waren. Niets is minder waar, vandaag gaan we verder omlaag. Het eerste stuk gaat nog wel. Na een uurtje komen we aan in Tengboche, waar precies op dat moment een ceremonie (of hoe heet zoiets in het Boeddhisme?) in het klooster begint. We mogen een stukje meekijken. Ongelooflijk hoe toegewijd deze monniken zijn, deze bezigheid houden ze de komende week elke dag drie keer drie uren vol! Zo lang blijven wij niet hangen, want we moeten over een paar dagen nog een vliegtuig halen.
Het is vanaf nu wel gedaan met de vlakke stukken. Het eerste stuk gaat steil omlaag, vervolgens weer honderden meters klimmen en daarna continu op en af. Was het op de heenweg ook zo lang? Gevoelsmatig heeft iemand de route gewijzigd. Er lijkt geen eind aan te komen, maar uiteindelijk bereiken we dan toch Namche Bazar. We zijn eindelijk weer enigszins terug in de beschaafde wereld. Dat heet: we hebben een kamer met verlichting en stroom! En er is een douche – die weliswaar nog steeds een fortuin kost, maar toch. En een pot thee kost ook weer iets minder dan een rib uit je lijf, dus we nemen er meteen eentje bij aankomst in het theehuis.
Dag 11: Namche Bazar naar Lukla
19,0km (3440m > 2860m)
Het is zwaar de laatste dag, heel zwaar. Terug in Namche denk je dat je er weer bent, maar niks is minder waar. Naar Lukla is het nog 19 km (met heel veel hoogtemeters). We zijn allebei moe en inmiddels ook verkouden (niet gek met een weerstand van 0). En vooral Meike heeft flinke blaren. Na de eerste etappe (veel bergaf) lunchen we in Phakding. Niet dat dat veel helpt, het energiepeil staat nog steeds op nul. Maar het is nog even doorzetten. Voordat we weer vertrekken moeten we overigens eerst onze gids even wakkerschudden. Die heeft de pijp inmiddels ook aan Maarten gegeven. De laatste 8 km naar Lukla gaan dus omhoog. Stapvoets gaat het verder, totdat we rond 15.00 dan eindelijk aankomen. De tocht is nu echt volbracht!
Tip: wij boekten onze trekking via Book a Trekking en zijn erg tevreden over deze organisatie. Alles was tot in de puntjes geregeld!
